Uit de romans De vadsige koningen (1961) en Een faun met kille horentjes (1966) van HUGO RAES (1929) blijkt duidelijk diens sombere visie op de helse wereld en het absurde bestaan. Zijn vermoeide antihelden hebben een afkeer van de burgerlijke en puriteinse maatschappij, maar vinden ook geen troost in hun eigen wanhopige leven. De impasse wordt slechts in een zeldzaam moment van epifanie doorbroken, dankzij het observeren van kinderen, het opgaan in muziek, het volgen van dierlijke instincten, het verdwijnen in de kosmos.

De verbrokkelde wereld wordt beschreven in een gefragmenteerde romanvorm of in verhalenbundels zoals BANKROET VAN EEN CHARMEUR (1967). De zeventien verhalen hebben iets van een nachtmerrie. Sommige bevatten apocalyptische taferelen in sciencefiction vorm, hoewel enkele voorspellingen intussen zijn achterhaald door de actualiteit: feestgangers die overeind blijven met pretpillen en wakkerpillen, de dolgedraaide mens die zijn eigen spitstechnologie begint te vernietigen om er niet zelf door vernietigd te worden, de stedeling die overleeft in een 'wildernis van vuil, van spuwsel, afval, menselijke overblijfselen'.

In andere verhalen voert Raes personages ten tonele die ten prooi vallen aan gevoelens van onmacht, eenzaamheid, angst, vervreemding en geestelijke malaise. De vloek van de tijd rust op het leven, vernietigt jeugd, energie, gezondheid, erotiek. Alleen buiten de tijd ligt enig soelaas, in een soort mystieke eenheidsbeleving. Dc verhalen van Hugo Raes zijn geschreven in een nerveuze, snelle staccatostijl, alsof hij in een reeks videoclips het leven toont zoals het is.